7 marca 1358 roku król Kazimierz Wielki udzielił Świętosławowi Gryficie przywileju lokacyjnego, umożliwiającego założenie miasta na prawie niemieckim. Dziś Dębica świętuje 666. rocznicę lokacji miasta.
7 marca 1358 roku król Kazimierz Wielki udzielił Świętosławowi Gryficie przywileju lokacyjnego, umożliwiającego założenie osady miejskiej według prawa średzkiego. Dziś wspominamy 666. rocznicę tych wydarzeń. To doskonała okazja do przyjrzenia się korzeniom miasta oraz spojrzenia na to, jak Dębica rozwijała się przez wieki.
W przestrzeni czasu, historia osady Dambicha sięga aż roku 1293. Już w pierwszej połowie XIV wieku miejscowość stała się siedzibą dekanatu „leśnego”, zrzeszającego czternaście parafii rozmieszczonych w malowniczej Puszczy Sandomierskiej. Korzystne położenie oraz dynamiczny rozwój sprawiły, że miejscowi właściciele postanowili nadać temu obszarowi status miasta.
W 1358 r. król Kazimierz Wielki wydał zezwolenie na lokację miasta. Czternaście lat później, w 1372 roku, zadanie organizacji miasta zostało powierzone Mikołajowi, sołtysowi z Lipin, który tym samym został pierwszym wójtem Dębicy.
W długiej historii miasta pojawiają się różne formy nazwy, takie jak Dambicha (1293), Dambice (1294), Dabicza (1358), Dąbicza (1437), Dambicza (1470-80), Dembicza (1581), aż po Dembica oraz obecnie stosowaną formę Dębica (1712).