Początki wojskowości na ziemi dębickiej wiążą się z okresem konfederacji barskiej. Według Emanuela Rostworowskiego 5 maja 1768 roku w Dębicy miała się odbyć „Przysięga generalna wojsk konfederacji”. Punktem zbornym dla oddziałów maszerujących na spotkanie z królewiczami Albrechtem i Karolem Wettynami miały być dębickie błonia. W marcu 1768 r. Dębica została zajęta przez niżegorodzki pułk karabinierów i stała się miejscem, skąd organizowano wyprawy rosyjskie przeciwko konfederatom.
Dębickie błonia ciągnęły się wówczas po Nagawczynę i Pustynię. W I połowie XIX w. powstał na nich cmentarz choleryczny. W 1858 r. błonia przecięła linia kolejowa Dębica–Rzeszów. Rok później rozpoczęto budowę drogi do Baranowa (obecna ulica Sandomierska). Wypasano na nich również bydło.
Gdy w Dębicy na początku XX w. stacjonowało ok. 1000 żołnierzy kawalerii i piechoty, błonia były miejscem ćwiczeń. Podobnie było po odzyskaniu niepodległości w 1918 r., kiedy to odbywały się na nich manewry pułków ułanów i strzelców konnych. Po I wojnie światowej przez kilka lat na dębickich błoniach grali piłkarze z żydowskiego klubu sportowego „Bar Kochba”.
9 października 1932 otwarto w tym miejscu lotnisko turystyczne im. Żwirki i Wigury, które funkcjonowało do czasu wybuchu II wojny światowej. Podczas uroczystości wzbił się w powietrze szybowiec zbudowany przez młodzież dębickiego gimnazjum. Oprócz samolotów turystycznych na lotnisku lądowały też samoloty wojskowe. Organizowano na nim pokazy lotnicze oraz balonowe.
Rokrocznie w czerwcu z okazji święta 5. Pułku Strzelców Konnych na lotnisku odbywały się m.in. zawody konne kawalerii. W tym miejscu organizowano także zawody Krakowskiej Brygady Kawalerii – Militarii.
We wrześniu 1939 r. na dębickich błoniach lądowały samoloty niemieckie. Po II wojnie błonia były zamieniane w pola uprawne, później powstały na nich obiekty magazynowe i przemysłowe.