Lista osób, którym przyznano wyróżnienie „Honorowy Obywatel Miasta Dębicy” :
Edward Moskal
Uchwała nr X/86/99 Rady Miejskiej w Dębicy z dnia 28 maja 1999 r.
Edward Moskal urodził się 21 maja 1924 w Chicago, przedsiębiorca, działacz polonijny, prezes Kongresu Polonii Amerykańskiej w Chicago. Tytuł Honorowego Obywatela Dębicy radni nadali Edwardowi Moskalowi m.in. za pomoc udzielaną Domowi Pomocy Społecznej w Parkoszu i „Na Wolicy” oraz wyposażenie miejscowego szpitala w tomograf komputerowy.
Krzysztof Penderecki
Uchwała nr II/30/02 Rady Miejskiej w Dębicy z dnia 12 grudnia 2002 r.
Krzysztof Penderecki urodził się 23 listopada 1933 roku w Dębicy. Pochodził z wielokulturowej rodziny, w drzewie genealogicznym polskiego kompozytora znajdziemy korzenie ormiańsko-niemiecko-polskie. Jego dziadek był niemieckim ewangelikiem a babcia pochodziła ze Stanisławowa (dzisiaj Iwano-Frankiwsk) i była Ormianką. Swoją przygodę z muzyką rozpoczął na prywatnych lekcjach gry na fortepianie, z których szybko zrezygnował. Uczucie Pendereckiego do muzyki pojawiło się w momencie, w którym zobaczył skrzypce swojego ojca. W gimnazjum założył zespół i animował życie muzyczne Dębicy, na studia wyjechał do Krakowa, gdzie rozpoczął naukę kompozycji. Kompozycję zaczął studiować pod kierunkiem Franciszka Skołyszewskiego. Studia kontynuował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obec. Akademii Muzycznej) w Krakowie pod kierunkiem Artura Malawskiego i Stanisława Wiechowicza. Ukończył je w 1958 roku i został asystentem przy Katedrze Kompozycji S. Wiechowicza. W latach 1966-68 Penderecki był wykładowcą w Volkwang Hochschule für Musik w Essen (Niemcy). W roku 1968 otrzymał stypendium w Niemczech w ramach wymiany studentów (DADD). W 1972 roku został mianowany rektorem krakowskiej Akademii Muzycznej.
Pierwszy publiczny występ Pendereckiego na arenie międzynarodowej miał miejsce w 1959 roku na Festiwalu Warszawska Jesień, gdzie zostały wykonane Strofy, jeden z trzech utworów, za które otrzymał pierwsze nagrody na II Ogólnopolskim Konkursie dla Młodych Kompozytorów ZKP. Pozostałe utwory to Psalmy Dawida i Emanacje. W roku 1959 skomponował Tren ofiarom Hiroszimy, jedną z najbardziej znanych i najczęściej wykonywanych kompozycji, za którą otrzymał nagrodę UNESCO. Tren zapoczątkował pasmo sukcesów utworów: Anaklasis (na Donaueschinger Musiktage) w roku 1960, Polymorphii, Fonogramów i Psalmu w roku następnym oraz w roku 1966 Pasji według św. Łukasza, pierwszego wielkiego dzieła w karierze Pendereckiego. Utwór ten został napisany na zamówienie Westdeutscher Rundfunk w Kolonii dla uczczenia 700-lecia katedry w Münster, w której był po raz pierwszy wykonywany 30 marca 1966 roku. Wykonanie to stanowi punkt zwrotny w karierze Krzysztofa Pendereckiego. W następnym roku komponuje i wykonuje kolejne wielkie dzieło chóralne Dies Irae, znane również jako Oratorium Oświęcimskie. W latach 1968-69 Penderecki napisał pierwszą operę, Diabły z Loudun, na zamówienie Opery w Hamburgu, gdzie odbyła się premiera w roku 1969. Od tego czasu dzieło to było wiele razy wykonywane, transmitowane przez radio, telewizję i wydawane na płytach.
Kolejne wielkie dzieło Pendereckiego to Jutrznia. Pierwsza część tej kompozycji, Złożenie do grobu, została wykonana w katedrze w Altenbergu w 1970 roku, część druga, Zmartwychwstanie, rok później w katedrze w Münster. Wówczas na zamówienie ONZ napisał kolejne dzieło oratoryjne, kantatę Kosmogonia, a wykonanie utworu uświetnili swą obecnością prezydenci, premierzy i członkowie rodzin królewskich. W roku 1971 Penderecki skomponował De natura sonoris II dla Zubina Mehty. Dzieło to powstało w oparciu o utwór o tym samym tytule (z 1966 roku).
W roku 1972 Penderecki rozpoczął karierę dyrygencką. Od tego czasu dyryguje największymi orkiestrami świata. W latach 1972-78 był profesorem na Yale University School of Music. W 1973 roku Penderecki ukończył I Symfonię i poprowadził jej światową prapremierę w Peterborough (Anglia). Ponadto skomponował Canticum Canticorum Salomonis i Magnificat na bas solo, zespół wokalny, dwa chóry mieszane, chór chłopięcy i orkiestrę. Magnificat został napisany dla uczczenia 1200-lecia katedry w Salzburgu. Premiera utworu odbyła się na Festiwalu Salzburskim w 1974 roku pod batutą kompozytora.
Drugie dzieło operowe Pendereckiego, Raj utracony, oparte jest na libretcie Christophera Fry (według Miltona). Utwór miał prapremierę w Lyric Opera of Chicago 29 listopada 1978 roku. W styczniu 1979 roku Penderecki dyrygował sceniczną wersją Raju utraconego w Teatrze La Scala w Mediolanie i na zaproszenie papieża Jana Pawła II dał koncert w Watykanie. Światowa premiera I Koncertu skrzypcowego odbyła się w Bazylei w kwietniu 1977 roku, solistą był Isaak Stern. Pierwszym wykonaniem II Symfonii dyrygował Zubin Mehta 1 maja 1980 roku w Nowym Jorku, również na festiwalach w Salzburgu i Lucernie podczas tournée po Europie.
Te Deum na głosy solowe, chór i orkiestrę (1979/80) Penderecki dyryguje podczas prapremiery w Asyżu latem 1980 roku. W roku 1981 Te Deum jest wykonywane w Nowym Jorku, Berlinie, Warszawie i Paryżu. 11 stycznia 1983 roku Penderecki dyryguje pierwszym wykonaniem II Koncertu wiolonczelowego, z towarzyszeniem Filharmoników Berlińskich i solisty Mścisława Rostropowicza. Kolejne utwory to Koncert altówkowy (premiera 24 lipca 1983 roku w Caracas) i Polskie Requiem, którego premiera odbywa się 28 września 1984 roku. Utwór ten został napisany na zamówienie Radia i Państwowego Teatru Wirtembergii dla uczczenia 40. rocznicy zakończenia II wojny światowej. Od czasu premiery to wielkie dzieło chóralne znajduje się na afiszach koncertowych filharmonii na całym świecie.
Światowa premiera trzeciej opery Pendereckiego, Czarnej Maski, opartej na sztuce Gerharta Hauptmanna, była punktem kulminacyjnym Festiwalu w Salzburgu w 1986 roku. Zaraz po niej nastąpiły wykonania w Wiedniu, a premiera amerykańska miała miejsce w Operze Santa Fé latem 1988 roku.
W marcu 1987 roku Pieśń Cherubinów na chór a cappella została po raz pierwszy wykonana na uroczystym koncercie w Waszyngtonie z okazji 60. urodzin Mścisława Rostropowicza. W kwietniu 1987 roku Penderecki dyrygował podczas uroczystości nadania mu doktoratu honoris causa Uniwersytetu Madryckiego utworem Veni Creator na chór a cappella. W tym samym roku otrzymał Nagrodę Karl-Wolfa od Izraelskiej Fundacji Wolfa.
W roku 1988 Penderecki otrzymał nagrodę Grammy od National Academy of Recording Arts and Sciences za II Koncert wiolonczelowy, nagrany dla wytwórni ERATO z Mścisławem Rostropowiczem jako solistą. W listopadzie 1989 Lorin Maazel dyrygował IV Symfonią (Adagio), napisaną na zamówienie rządu francuskiego z okazji dwustulecia Rewolucji Francuskiej.
Premiera czwartej opery Pendereckiego, Ubu Króla (wg Alfreda Jarry’ego) miała miejsce 6 lipca 1991 roku w Operze Monachijskiej.
Pierwsze wykonanie Sinfonietty odbyło się w Warszawie 16 lutego 1992 roku w wykonaniu Sinfonii Varsovii pod batutą kompozytora. Utwór ten został ponownie wykonany w maju 1992 roku przez muzyków Orkiestry Filadelfijskiej i, tego samego dnia, na World Expo`92 w Sewilli. Kolejna nowa kompozycja Pendereckiego, Benedicamus Domino na chór męski a cappella, została po raz pierwszy wykonana w kwietniu 1992 roku na Festiwalu Wielkanocnym w Lucernie.
V Symfonia miała swą światową premierę 15 sierpnia 1992 roku w Seulu. W 1992 roku Penderecki ukończył Koncert fletowy dedykowany Jean-Pierre’owi Rampalowi. Prawykonanie utworu przez Jean-Pierre’a Rampala i Orkiestrę Kameralną z Lozanny odbyło się 11 stycznia 1993 roku w Lozannie pod dyrekcją kompozytora. W sierpniu 1992 roku Penderecki ukończył Benedictus na chór a cappella dla Maestro Lorina Maazela. Premiera Sanctus (ostatniej części Polskiego Requiem) miał miejsce w listopadzie 1993 roku w wykonaniu Królewskiej Filharmonii ze Sztokholmu.
W roku 1995 Penderecki napisał dla Anne-Sophie Mutter II Koncert skrzypcowy, premiera odbyła się w czerwcu 1995 roku. W grudniu 1995 kompozytor poprowadził pierwsze wykonanie III Symfonii z Orkiestrą Monachijską.
Premiera Siedmiu Bram Jerozolimy, utworu napisanego na 3000. lat Jerozolimy, odbyła się 9 stycznia 1997 roku w Jerozolimie. W lutym 1997 Penderecki otrzymał nagrodę Crystal Award w Davos. Światowe prawykonanie Hymnu do św. Daniiła, napisanego z okazji 850. lat Moskwy, odbyło się 4 października 1997 w Moskwie. Premiera Hymnu do św. Wojciecha, skomponowanego dla uczczenia tysiąclecia Gdańska, odbyła się 18 października 1997 roku w Gdańsku. Prawykonanie Credo odbyło się w lipcu 1998 roku na Bach Festival w Eugene w stanie Oregon (USA). Pierwsze europejskie wykonanie miało miejsce 5 października 1998 w Krakowie, w ramach Festiwalu Krzysztofa Pendereckiego.
W roku 1998 Krzysztof Penderecki został honorowym członkiem American Academy of Arts and Letters. W lutym 1999 roku otrzymał dwie prestiżowe Nagrody Grammy: za najlepszą kompozycję współczesną (II Koncert skrzypcowy) oraz nagranie płytowe tego Koncertu z Anne-Sophie Mutter i London Symphony Orchestra pod jego batutą.
W grudniu 1998 roku Krzysztof Penderecki otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Kolejny honorowy doktorat odebrał na Uniwersytecie w Pittsburghu w kwietniu 1999 roku. 23 stycznia 2000 roku otrzymał prestiżową nagrodę Best Living Composer na Światowych Targach Muzycznych w Cannes, zaś w październiku 2000 roku doktorat honoris causa na Uniwersytecie w Lucernie.
Premiera Sonaty na skrzypce i fortepian odbyła się w Barbican Hall w Londynie 28 kwietnia 2000 roku, w wykonaniu Anne-Sophie Mutter i Lamberta Orkisa. 7 czerwca 2000 roku w Musikverein w Wiedniu, w prawykonaniu Sekstetu wzięli udział: Mścisław Rostropowicz, Yuri Bashmet, Dmitri Alexeev, Paul Meyer, Julian Rachlin i Radovan Vlatković.
Prawykonanie Concerto grosso odbyło się w 22 czerwca 2001 roku w Tokio pod dyrekcją Charlesa Dutoit z udziałem wiolonczelistów: Borisa Pergamenschikowa, Han-Na Changa i Trulsa Mørka. 9 maja 2002 roku odbyła się światowa prapremiera Koncertu fortepianowego napisanego na zamówienie nowojorskiej Carnegie Hall i Emanuela Axa. W światowej premierze wystąpił Emanuel Ax z Filadelfijską Orkiestrą pod dyrekcją Wolfganga Sawallischa.
Premiera Largo na wiolonczelę z orkiestrą odbyła się 19 czerwca 2005 roku w Wiedniu w wykonaniu Mścisława Rostropowicza i Filharmoników Wiedeńskich pod batutą Seiji Ozawy. Utwór został napisany na zamówienie Musikverein i zadedykowany Mścisławowi Rostropowiczowi.
Krzysztof Penderecki był pierwszym dyrygentem gościnnym Norddeutscher Rundfunk Orchester w Hamburgu i Mitteldeutscher Rundfunk Sinfonie Orchester w Lipsku. W latach 1987-90 był dyrektorem artystycznym Filharmonii Krakowskiej, od 1992 roku dyrektorem artystycznym Festiwalu Casalsa w San Juan (Puerto Rico). We wrześniu 1997 roku Krzysztof Penderecki został dyrektorem muzycznym Sinfonii Varsovii. Od roku 1998 jest doradcą artystycznym Beijing Music Festival, a od roku 2000 gościnnym dyrygentem nowopowstałej China Philharmonic Orchestra.
26 czerwca 2005 roku w Luksemburgu odbyła się prapremiera VIII Symfonii na troje solistów, chór i orkiestrę, zatytułowanej Lieder der Vergänglichkeit (Pieśni przemijania). W światowej premierze Symfonii wzięli udział: Olga Pasiecznik (sopran), Agnieszka Rehlis (mezzosopran) i Wojciech Drabowicz (baryton), orkiestrą Filharmonii Luksemburskiej i zespołem Europejskiej Akademii Chóralnej dyrygował Bramwell Tovey. VIII Symfonia została napisana na zamówienie rządu Luksemburgu z okazji otwarcia nowej Sali Filharmonii – Josephine Charlotte Philharmonic Hall.
14 grudnia 2005 roku profesor Krzysztof Penderecki został uhonorowany najwyższym polskim odznaczeniem – Orderem Orła Białego. We wrześniu 2007 roku otrzymał tytuł Honorowego Profesora St. Petersburskiego Konserwatorium im. N. Rimskiego-Korsakowa. Jego imię znalazło się wśród tak wybitnych osobistości świata muzycznego jak Juri Temirkanov, Rodion Szczedrin, Galina Wiszniewskaja.
4 kwietnia 2008 roku Profesor Krzysztof Penderecki został uhonorowany Złotym Medalem Ministra Kultury Armenii, a 7 kwietnia otrzymał Dyplom Honorowego Profesora Państwowego Konserwatorium im. Komitasa w Erewaniu.
14 kwietnia 2008 roku Krzysztof Penderecki odebrał nagrodę filmową „Orły 2008” za muzykę do filmu Katyń Andrzeja Wajdy.
5 maja 2008 roku w Bremie pod batutą kompozytora i z Radovanem Vlatkovićem jako solistą odbyła się światowa premiera Koncertu na róg i orkiestrę.
Premiera najnowszego utworu, Ciaccona na skrzypce i altówkę miała miejsce 9 września 2009 na Festiwalu Julian Rachlin & Friends w Dubrowniku.
W 2009 roku Krzysztof Penderecki otrzymał Ordre de Mérite du Grand-Duché de Luxemburg oraz Order Honorowy od Prezydenta Republiki Armenii. W 2009 roku kompozytor skomponował Kadisz z okazji 65. rocznicy likwidacji łódzkiego getta.
Krzysztof Penderecki został zaproszony do Komitetu Honorowego Komisji Obchodów Roku Chopinowskiego 2010 przy Ambasadzie RP w Lizbonie, Tokio i Rzymie. W 2010 roku, z okazji 200-lecia urodzin Fryderyka Chopina, komponuje utwór Powiało na mnie morze snów… Pieśni zadumy i nostalgii na sopran, mezzosopran i baryton. W tym samym roku Krzysztof Penderecki pisze nową wersję opery Diabły z Loudun, której pierwsze wykonanie odbędzie się w Kopenhadze w lutym 2013 roku. Jednocześnie dostaje zamówienie od Gesellschaft der Musikfreunde in Wien (Musikverein) na napisanie utworu z okazji 200-lecia Musikverein w Wiedniu – Koncert podwójny na skrzypce i altówkę, którego premiera odbyła się 22 października 2012 r. w Wiedniu w wykonaniu Orkiestry Bawarskiego Radia pod batutą Marissa Jansonsa z udziałem Janine Jansen (skrzypce) i Juliana Rachlina (altówka). Pierwsze niemieckie wykonanie (w tym samym składzie) miało miejsce 15 i 16 listopada w Monachium. Utwór został nagrany dla BR-Klassik. Polskie prawykonanie miało miejsce w dzień 79. urodzin kompozytora w Poznaniu. Krzysztof Penderecki poprowadził Orkiestrę Filharmonii Poznańskiej z udziałem Fumiaki Miura (skrzypce) i Juliana Rachlina (altówka).
Premiera nowej wersji opery Krzysztofa Pendereckiego Diabły z Loudun miała miejsce 12 lutego 2013 w Kopenhadze.
Jan Henryk Jedynak
Uchwała nr XIX/270/08 Rady Miejskiej w Dębicy z dnia 29 maja 2008 r.
Jan Henryk Jedynak był działaczem ludowym okresu II Rzeczypospolitej Polskiej, politykiem sanacyjnym. W czasie I wojny Światowej walczył w Legionach Polskich i Wojsku Polskim. Za męstwo trzykrotnie odznaczony krzyżem Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walczyć. Działacz gospodarczy, zaangażowany w problemy rolnictwa i rozwoju wsi, w latach 1935 – 1938 pracował w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych. Jako parlamentarzysta reprezentował w Sejmie Ziemię Dębicką. Wraz z Edwardem hrabią Raczyńskim doprowadził do powstania Zakładów Mięsnych w Dębicy. Jako działacz BBWR wybrany w 1935 r. wicemarszałkiem Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Wykorzystując swoje dobre stosunki z wicepremierem Eugeniuszem Kwiatkowskim doprowadził do budowy na terenie Ziemi Dębickiej czterech dużych zakładów pracy: Wytwórni Kauczuku Syntetycznego, Walcowni Metali Kolorowych, Wytwórni „Lignoza” w Pustkowie Osiedlu i Fabryki Gum Jezdnych, które znacznie poprawiły warunki życia dębiczan i wpłynęły na rozwój miasta.
Eugeniusz Felicjan Kwiatkowski
Uchwała nr XIX 271/08 Rady Miejskiej w Dębicy z dnia 29 maja 2008 r.
Eugeniusz Kwiatkowski – minister przemysłu i handlu II Rzeczypospolitej, minister skarbu, wicepremier. W czasie I wojny światowej był żołnierzem Legionów Polskich. Od 1921 r. wykładał na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. Karierę polityczną rozpoczął po przewrocie majowym. W 1926 r. otrzymał stanowisko ministra przemysłu i handlu w rządzie Kazimierza Bartla. Rozbudował port w Gdyni.
Eugeniusz Kwiatkowski był autorem koncepcji handlu morskiego. Przyczynił się do znacznego rozwoju polskiego przemysłu chemicznego. Wpłynął na umocnienie niezależności gospodarczej Polski. W latach 1935-1939 był wicepremierem i ministrem skarbu. W 1939 r. wraz z rządem opuścił Polskę. Był obrońcą praw Polski do Górnego Śląska. Po wojnie mieszkał w Krakowie. Pracował jako wykładowca uniwersytecki i zajmował się działalnością naukową. Jego popiersie znajduje się w ogrodach Łazienek Królewskich.
Kariera polityczna Eugeniusza Kwiatkowskiego zaczęła się w 1926 r., kiedy na wniosek prezydenta Mościckiego otrzymał nominację na ministra skarbu i wicepremiera do spraw gospodarczych. Minister Kwiatkowski był pomysłodawcą budowy portu w Gdyni. Z jego inicjatywy powstała również fabryka związków azotowych w podtarnowskich Mościcach. Cały czas podkreślał znaczącą rolę rozwoju handlu morskiego oraz powstania Dalekomorskiej Floty Rybackiej.
W latach 1931-1935 Kwiatkowski był dyrektorem Państwowych Fabryk Związków Azotowych w Chorzowie i Mościcach. Zrezygnował ze stanowiska dla teki wicepremiera i ministra handlu, którą objął w 1935 r. W tym czasie wspierał utworzenie Centralnego Okręgu Przemysłowego oraz modernizację obronności i przemysłu.
Z inicjatywy Eugeniusza Kwiatkowskiego powstały na ziemi dębickiej cztery fabryki: Wytwórnia Kauczuku Syntetycznego, Walcownia Metali Kolorowych, Wytwórnia „Lignoza” w Pustkowie Osiedlu oraz Fabryk Gum Jezdnych.
Podczas II wojny światowej Kwiatkowski był internowany w Rumunii. Powrócił do kraju po wojnie i przyjął posadę kierownika Delegatury Rządu ds. Odbudowy Wybrzeża oraz przewodniczącego Komisji Planu Rozbudowy Trójmiasta. W latach 1947-1952 był posłem na Sejm Ustawodawczy, jednak odsunięto go od działalności politycznej z powodu konfliktu z władzami komunistycznymi. Z inicjatywy Eugeniusza Kwiatkowskiego
Alfrid Peleman
Uchwała nr XXX/475/09 Rady Miejskiej w Dębicy z dnia 18 maja 2009 r.
Założyciel i prezes Towarzystwa Belgijsko – Polskiego „Serce dla Polski”, które aktywnie współpracuje z podobną organizacją „Serce za serce” w Dębicy.
W latach 1980 – 1982 był organizatorem pomocy dla Dębicy w postaci transportów żywności, odzieży, leków i sprzętu medycznego dla szpitala.
Alfrid Peleman był współtwórcą podpisania umowy samorządowej między Dębicą a Puurs.
Jest organizatorem festiwali tańców folklorystycznych i tańców nowoczesnych w Puurs z udziałem dzieci i młodzieży z Dębicy.
Jako członek straży pożarnej w swoim mieście przyczynił się do zawiązania serdecznej przyjaźni między strażakami z Dębicy i Puurs. Dzięki niemu dębicka Straż Pożarna wzbogaciła się w specjalistyczny sprzęt pożarniczy.
Jest miłośnikiem polskiej kultury, orędownikiem polskiego folkloru. Dzięki niezwykłej determinacji biegle posługuje się językiem polskim w mowie i w piśmie.
Jan Łopuski
Uchwała nr LXII/720/10 Rady Miejski w Dębicy z dnia 28 października 2010 r.
prof. dr hab. Jan Łopuski – ostatni oficer komendy Obwodu ZWZ-AK Dębica, oficer broni w Obwodzie ,,Deser” oraz Inspektoracie AK Rzeszów, uczestnik wojny obronnej 1939 r., żołnierz ZWZ-AK, więzień NKWD, żołnierz II Korpusu, wybitny profesor z zakresu prawa handlowego i ubezpieczeniowego, dziekan Wydziału Prawa i Administracji UMK w Toruniu.
Urodził się 3 stycznia 1917 r. w Strzegocicach koło Dębicy. W 1939 r. ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1939 r. walczył w wojnie obronnej w 24. Dywizji Piechoty, był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej Armii Krajowej Obwodu Dębica, od maja 1944 r. oficerem broni Inspektoratu AK Rzeszów. Został aresztowany i wywieziony do ZSRR, gdzie przez kilka miesięcy był więziony w łagrach.
Po powrocie do Polski wyjechał nielegalnie na Zachód. Służył w 3 Dywizji Strzelców Karpackich we Włoszech. W 1947 r. powrócił do kraju. Pracował w Gdyni, a następnie w Toruniu, na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, gdzie był m.in. dziekanem prawa. Prof. Łopuski opublikował ponad 300 prac naukowych z zakresu prawa morskiego, handlowego i ubezpieczeniowego oraz wspomnienia z okresu walki o wolną Polskę: ,,Pozostać sobą w Polsce Ludowej. Życie w cieniu podejrzeń”, ,,Opowiadania wojenne”, ,,Losy Armii Krajowej na Rzeszowszczyźnie”.
W latach 80. i 90. ubiegłego wieku wielokrotnie brał udział w spotkaniach z młodzieżą, by przekazywać kolejnym pokoleniom Polakom swe przemyślenia dotyczące wydarzeń sprzed półwiecza i podtrzymywać pamięć o martyrologii Narodu Polskiego.
Zbigniew Lazarowicz
Uchwała nr XXV/250/2016 Rady Miejskiej w Dębicy z dnia 14 października 2016 r.
Zbigniew Lazarowicz żołnierz Armii Krajowej pseudonim „Bratek”, dowódca plutonu AK Gumniska, uczestnik Bitwy na Kałużówce. Urodził się 27 września 1925 roku w Jaśle jako pierwszy syn Adama Lazarowicza i Jadwigi z domu Ojak.
Od stycznia 1942 Zbigniew Lazarowicz był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej. Uczestniczył w kursach tajnego nauczania zdając maturę w 1943 roku w Sędziszowie Małopolskim oraz w konspiracyjnym kursie wojskowym otrzymując stopień podchorążego.
W 1944 roku Zbigniew Lazarowicz został dowódcą plutonu AK Gumniska, który w czasie akcji „Burza” wchodził w skład kompanii AK Dębica pod dowództwem Leona Kloca pseudonim „Jasny”. Na czele tego plutonu Zbigniew Lazarowicz dowodził w działaniach w ramach wzmożonej działalności dywersyjnej oraz w czasie akcji „Burza” w tym podczas pacyfikacji Gumnisk i Braciejowej oraz w czasie bitwy na Kałużówce dowodząc m.in. żołnierzami pochodzącymi z Dębicy.
Po wojnie Zbigniew Lazarowicz razem z ojcem Adamem był ścigany przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego za działalność w Armii Krajowej oraz zaangażowanie w struktury organizacji podziemia antykomunistycznego : „NIE”, Delegatury Sił Zbrojnych oraz Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”.
W 1947 roku razem z ojcem został aresztowany i był przesłuchiwany w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. W latach 1980 – 1981 i w okresie stanu wojennego Zbigniew Lazarowicz był członkiem „Solidarności”. W 1982 roku był internowany w więzieniu w Nysie. Jest współtwórcą podziemnej struktury wydawniczej, zajmował się drukiem i kolportażem podziemnych wydawnictw dla wrocławskiej „Solidarności Walczącej” .
Po 1989 roku Zbigniew Lazarowicz zaangażował się w działalność Związku Żołnierzy Armii Krajowej, był członkiem założycielem Zarządu Głównego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Krakowie oraz założycielem i członkiem Zarządu Głównego światowego Związku Żołnierzy AK.
Mimo tego, że na stałe mieszkał we Wrocławiu wielokrotnie przyjeżdżał na spotkania do Dębicy, gdzie spotykał się ze swoimi kolegami z konspiracji oraz uczniami dębickich szkół. Każdego roku od kilkudziesięciu lat Zbigniew Lazarowicz uczestniczył także w uroczystościach rocznicowych z okazji bitwy na Kałużówce, gdzie dzielił się z uczestnikami uroczystości wspomnieniami z okresu wojny i dając im niezapomnianą i jedyną w swoim rodzaju lekcję lokalnej historii i patriotyzmu.
Historię swoją i swojego ojca oraz wielu towarzyszy broni, przyjaciół z konspiracji i żołnierzy AK zawarł na kartach kilku publikacji m.in. wspomnień o swoim ojcu Adamie Lazarowiczu pt. „Klamra – mój ojciec”. Zbigniew Lazarowicz był także konsultantem przy produkcji filmów historycznych m.in. „WiN – ostatnia nadzieja” – filmu wyróżnionego na festiwalu w Gdyni w 2015 roku. Był także Honorowym Członkiem Komitetu Budowy Pomnika Ofiar Katastrofy Smoleńskiej w Dębicy.
Za zasługi dla wolności i niepodległości Polski został odznaczony Krzyżem Walecznych, czterokrotnie Medalem Wojska i Krzyżem Partyzanckim.
Zbigniew Lazarowicz to postać niezwykła, wielki patriota, który całe swoje życie razem z rodziną poświęcił działalności na rzecz wolnej Polski.
Ks. Prałat Józef Dobosz
Uchwała nr XXXV/389/2017 Rady Miejskiej w Dębicy z dnia 26 czerwca 2017 r.
Ksiądz Prałat Józef Dobosz urodził się 4 listopada 1947 roku w Pojawiu. Związany jest z gminą Szczurowa, a swoje dzieciństwo spędził w Woli Przemykowskiej. Święcenia kapłańskie przyjął w 1973 roku, a 11 lat później został mianowany pierwszym proboszczem parafii Miłosierdzia Bożego w Dębicy z poleceniem budowy kościoła i plebanii. Przez wiele lat ciężko pracował, by zbudować jej świetność, wyposażał ją, udoskonalał, aby służyła mieszkańcom Dębicy. Od 1993 roku jest wicedziekanem dekanatu Dębica Wschód i wizytatorem nauki religii dla szkół ponadgimnazjalnych w rejonie dębickim. Ksiądz Prałat Józef Dobosz to doskonały organizator, nauczyciel, a przede wszystkim wielki przyjacielem młodzieży.
Podejmowane na przestrzeni lat inicjatywy Księdza Prałata, jego aktywna postawa i ciągłe zaangażowanie w życie parafii stanowią ogromne świadectwo nauki Jana Pawła II, która głosiła, aby dzielić się miłością z bliźnimi i poświęcać im swoje życie. Ksiądz Prałat pełnił wiele ważnych funkcji, to doskonały opiekun parafialnych zespołów CARITAS, twórca Stowarzyszenia Rodzin Katolickich, Kapelan ,,SOLIDARNOŚCI”, Prezes Stowarzyszenia Dębickiego Hospicjum Domowego im. Jana Pawła II, twórca wolontariatu przy parafii oraz Hospicjum domowego, diecezjalny duszpasterz ludzi pracy. To również inicjator Międzynarodowego Festiwalu Pieśni Patriotycznej i Religijnej ,,Polonia Semper Fidelis”, pomysłodawca i twórca organizowanych od blisko 30 lat festiwali parafialnych, założyciel galerii działającej w podziemiach kościoła oraz kół zainteresowań dla dzieci i młodzieży.
W uznaniu za Jego zasługi, w 2002 roku mianowany został kanonikiem gremialnym Kapituły Kolegialnej w Nowym Sączu, a w 2004 roku odznaczony tytułem Kapelana Jego Świątobliwości Papieża Jana Pawła II. Ogromna duchowość, humanizm, a przede wszystkim oddanie i miłość do ludzi stanowią istotę sukcesów przedsięwzięć Księdza Józefa Dobosza.
Ksiądz Prałat jest laureatem wielu nagród i odznaczeń za swoje niezłomne działania oraz inicjatywy. Za organizowane w parafii Miłosierdzia Bożego wydarzenia kulturalne: Festiwal Piosenki Religijnej i Patriotycznej ,,Polonia Semper Fidelis”, oratoria i koncerty muzyczne oraz powołanie do istnienia Stowarzyszenia Dębickiego Hospicjum Domowego im. Jana Pawła II otrzymał nagrodę Tarnowskiej Fundacji Kultury ,,Uskrzydlony 2006″. Wyróżniony został również Krzyżem Semper Fidelis przez Zarząd Główny Związku Solidarności Polskich Kombatantów i Kapitułę Krzyża Semper Fidelis. Natomiast w 2016 roku założone przez Księdza Prałata Hospicjum domowe otrzymało nagrodę TOTUS w kategorii ,,Promocja człowieka, praca charytatywna i edukacyjno-wychowawcza”, która wręczona została podczas uroczystej gali na Zamku Królewskim w Warszawie.
W listopadzie 2016 roku za odbytą dwuletnią służbę wojskową, Ksiądz Józef Dobosz otrzymał z rąk szefa MON-u Antoniego Macierewicza awans na stopień podporucznika.
Zaś w maju 2017 roku, Ksiądz Prałat odznaczony został honorowym wyróżnieniem nadawanym przez Bractwo Orderu Świętego Stanisława, który zadedykował wszystkim wolontariuszom i osobom zaangażowanym w pracę w hospicjum domowym.
Ksiądz Prałat jest człowiekiem wielkiego serca, którego całe życie skoncentrowane jest na innych. Poprzez ogromną wiarę, pokorę i oddanie otwierał bramy do ludzkich serc,
a pomagając bezinteresownie, sprawiał, że świat, w którym żyjemy jest lepszym, bardziej przyjaznym miejscem. Praca na rzecz bliźnich, postawa pełna miłosierdzia i oddania oraz ogromna miłość, którą Ksiądz Józef Dobosz dzieli się z innymi przez tyle lat, stanowią dla wszystkich znakomity przykład oraz ogromną inspirację. Znaczenia i wartości pracy Księdza Prałata Józefa Dobosza na rzecz społeczności lokalnej nie da się w żaden sposób przecenić. Za swoją działalność zasługuje na wysokie uznanie mieszkańców miasta Dębicy i całego regionu.
Waldemar Sujdak
Uchwała nr XXX/228/2020 Rady Miejskiej w Dębicy z dnia 21 października 2020 r.
Waldemar Sujdak – żołnierz sił zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, dowódca drużyny rozpoznania inżynieryjnego, pasjonat wojska, a szczególnie trudnej i pełnej wyzwań misji sapera.
Urodził się 27 lutego 1980 roku w Dębicy. Był uczniem Szkoły Podstawowej nr 5, a następnie Zespołu Szkół Zawodowych Nr 1 im. Jana Pawła II oraz szkoły wieczorowej przy WUCH w Dębicy. Służbę wojskową rozpoczął w lutym 2000 roku jako elew Szkoły Podoficerskiej Służby Zasadniczej w Centrum Szkolenia Inżynierii Wojskowej Wyższej Szkoły Oficerskiej im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. W maju 2000 roku objął stanowisko dowódcy drużyny w JW. 2265 w Dębicy, a w październiku 2001 roku stanowisko sapera w patrolu rozminowania 21 batalionu dowodzenia w Rzeszowie. Od stycznia pełnił służbę jako dowódca drużyny w 2 Mazowieckiej Brygadzie Saperów w Kzuniu przygotowując się do misji poza granicami kraju. W maju 2008 roku st. kpr. Waldemar Sujdak rozpoczął pełnienie misji w ramach III zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie.
20 sierpnia 2008 roku, około godziny 13:00 polskiego czasu, zginął podczas wykonywania zadania bojowego na skutek eksplozji improwizowanego ładunku wybuchowego IED.
Na podstawie decyzji Ministra Obrony Narodowej, starszy kapral Waldemar Sujdak za czyny bojowe połączone z wyjątkową ofiarnością i odwagą został pośmiertnie awansowany do stopnia plutonowego i odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Krzyża Wojskowego.
Tragiczna śmierć Waldemara Sujdaka wstrząsnęła społecznością Dębicy. Pochowany został na Cmentarzu Komunalnym, gdzie pożegnały go setki mieszkańców. Bliscy i przyjaciele wspominają Waldemara Sujdaka jako osobę cichą, spokojną, oddaną swojej pasji. W trakcie pełnienia misji wojskowej jako saper w patrolu rozminowania wykazywał się szczególnymi umiejętnościami, odwagą, poświęceniem służbie i drugiemu człowiekowi. Jego wzorowa żołnierska postawa stanowi dla wszystkich przykład i wzór do naśladowania.
Janusz Mroczka
Uchwała Nr LXXXII/602/2023 Rady Miejskiej w Dębicy z dnia 27 października 2023 r.
Janusz Mroczka – twórca szkoły metrologii elektronicznej i fotonicznej. Od 48 lat pracownik Politechniki Wrocławskiej, autorytet w dziedzinie metrologii, optoelektroniki i fotoniki w skali krajowej oraz międzynarodowej, wielokrotnie odznaczony za swoje wybitne osiągnięcia naukowe. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy. W 1976 r. ukończył Wydział Elektroniki Politechniki Wrocławskiej. Stopnień doktora nauk technicznych uzyskał w Instytucie Metrologii Elektrycznej Politechniki Wrocławskiej w 1980 r., a w 1991 r. uzyskał habilitację. Od 1994 r. był profesorem nadzwyczajnym, a dwa lata później otrzymał tytuł naukowy profesora. W 1999 r. otrzymał statut profesor magnus.
W latach 1990-1996 kierował Instytutem Metrologii Elektrycznej w Politechnice Wrocławskiej. W 1998 roku był inicjatorem i założycielem Katedry Metrologii Elektronicznej i Fotonicznej na Politechnice Wrocławskiej. Pełni funkcję kierownika tej Katedry do chwili obecnej.
Dorobek naukowy Profesora Janusza Mroczki obejmuje 454 publikacje (152 z listy filadelfijskiej). Jest on współautorem 13 książek (5 zagranicznych, 8 krajowych) i 8 patentów (w tym 4 wdrożonych). Prof. Janusz Mroczka był realizatorem 31 grantów, w tym 7 międzynarodowych. Wielokrotnie był zapraszany przez redakcje renomowanych czasopism zagranicznych jako recenzent. Opracowywał również liczne recenzje monografii i książek.
Profesor Janusz Mroczka otrzymał doktoraty honoris causa renomowanych uczelni, m.in. Politechniki Lubelskiej (2014), Politechniki Opolskiej (2017), Politechniki Gdańskiej (2019), Wojskowej Akademii Technicznej (2019), Akademii Górniczo-Hutniczej (2021). Za swoje ogromne zasługi dla świata nauki odznaczony został m.in.: Krzyżem Komandorskim, Krzyżem Oficerskim, Krzyżem Kawaleryjskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej z Brylantem oraz innymi odznaczeniami państwowymi i naukowymi. Dowodem uznania jego osiągnięć w kształceniu kadry naukowej jest przyznane mu przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej w 2005 roku subsydium profesorskiego „Mistrz”.
Umiejętność łączenia różnych dziedzin nauki w zgodzie z zasadami moralnymi i etycznymi to cechy, które wyróżniają profesora Janusza Mroczkę nie tylko jako naukowca, ale i człowieka. Profesor Mroczka wyróżnia się pracowitością, zaangażowaniem, empatią. Wciąż mocno jest związany z rodzinnym miastem. Interesuje się wydarzeniami z życia Dębicy, utrzymuje kontakt ze społecznością I Liceum Ogólnokształcącego, a także podkreśla rolę, jaką odegrała w jego życiu dębicka szkoła średnia. Kilka razy odwiedził placówkę i spotkał się z uczniami oraz nauczycielami. Osiągnięcia naukowe, ogromny autorytet prof. Janusza Mroczki w świecie nauki, nieprzeciętny wkład w promowaniu dobrego imienia polskiej nauki w kraju i za granicą zasługują na najwyższe uznanie i wyróżnienie.
Procedura przyznawania tytułu
Honorowe wyróżnienia przyznawane są dla osób, organizacji i instytucji, za zasługi włożone w rozwój miasta, jego promocję oraz prace na rzecz mieszkańców. Mogą być nadane również pośmiertnie. W razie nadania wyróżnienia pośmiertnie wyróżnienia doręcza się najbliższej rodzinie zmarłego wraz z dokumentami stwierdzającymi ich nadanie. Tytuł przyznaje Rada Miejska w Dębicy na wniosek Kapituły wyróżnień.
